Πίκος Απίκος

Τι είναι είδηση;

Αυτό το τόσο απλό ερώτημα έχει απασχολήσει επικοινωνιολόγους, δημοσιογράφους, καθηγητές, πολίτες, αναγνώστες, ακροατές και τηλεθεατές.

Ένα από τα πρώτα πράγματα που μαθαίνει ένας δημοσιογράφος είναι το κλασικό παράδειγμα:" Ένας σκύλος δάγκωσε ένα παιδί". Αυτό δεν είναι είδηση. "Ένα παιδί δάγκωσε σκύλο". Αυτό είναι.

Είδηση αποτελεί κάθε καινούριο γεγονός ή συμβάν που ενδιαφέρει μεγάλη μερίδα του κόσμου. Μια απλή και ευρέως αποδεκτή προσέγγιση του όρου "είδηση" μπορεί να είναι αυτή.

Αφού, λοιπόν, ο δημοσιογράφος ανακάλυψε, έμαθε, πληροφορήθηκε μια είδηση τίθεται το ερώτημα του "πως θα την χειριστεί", πως θα την "πουλήσει". Κάπου εδώ ξεκινούν διαδικασίες που ο κόσμος συχνά αγνοεί, μυστικά του επαγγέλματος ας πούμε. Αλλά εδώ αρχίζουν και οι υποχρεώσεις του δημοσιογράφου.

Οτιδήποτε δημοσιεύεται, κοινοποιείται οφείλει να διέπεται από αντικειμενικότητα και να έχει εξονυχιστικά ελεγχθεί και διασταυρωθεί ώστε να διασφαλίζεται η εγκυρότητα της πληροφορίας. (θεωρητική προσέγγιση)

Στη συνέχεια έρχεται η ευσυνειδησία. Ή πιο απλά αν πρέπει να δημοσιεύσουμε αυτή την είδηση. Πολλοί είναι εκείνοι που θα σπεύσουν να απαντήσουν ναι, επηρεασμένοι σε μεγάλο βαθμό από τις ατέρμονες συζητήσεις για διαπλοκές στα ΜΜΕ ή για απόκρυψη της αλήθειας. Και σε κάποιο βαθμό δεν θα διαφωνήσουμε.

Υποχρέωσή μας είναι να ενημερώνουμε τον κόσμο, για όλα. Στο κυνήγι της είδησης επιδιώκουμε να έχουμε την είδηση πρώτοι, να  είμαστε οι πιο γρήγοροι, να έχουμε το θέμα που οι άλλοι αγνοούν.

Υπάρχουν, όμως, και όρια. Και ναι, υπάρχουν ειδήσεις που δεν πρέπει να δημοσιοποιούνται, δημοσιεύονται. Ειδήσεις που αφορούν σε προσωπικές, οικογενειακές στιγμές, σε δυσάρεστα γεγονότα. Σε αυτή την περίπτωση τίποτα δεν δικαιολογεί την δημοσιοποίηση γεγονότων και την αναφορά ονομάτων, απλά και μόνο γιατί είναι είτε δημοφιλή, είτε ευρείας αποδοχής, είτε γνωστής οικογένειας, είτε... είτε....

Σε κάποιο σημείο τελειώνει η ενημέρωση και αρχίζει το κουτσομπολιό, η ανθρωποφαγία.

Καθήκον του δημοσιογράφου, όπως και του δικηγόρου, είναι να προστατεύει (ενίοτε και ενάντια στις προσωπικές του αντιλήψεις) πρόσωπα και ονόματα είτε αφορούν σε θύμα είτε σε θύτη.

Εν κατακλείδι, δεν δείχνει σεβασμό, είναι άκοσμο, είναι αιμοδιψές να κοινοποιείς θλιβερά γεγονότα αναφέροντας ονόματα και ρισκάροντας κάποιοι άνθρωποι προσφιλείς να ενημερωθούν από sites, blogs, facebook ή οτιδήποτε άλλο.

Από κάποιο σημείο, κύριοι, αρχίζει ο σεβασμός......

Έφη Κεραμιδιώτη