Πίκος Απίκος

Μισώ την Τσικνοπέμπτη. Και θα επιχειρηματολογήσω για να εμφυσήσω το ίδιο μίσος και στις δικές σας καρδιές.

Κατ’ αρχάς, εμφανίζεται εκεί που δεν την περιμένεις. Εντάξει, το ξέρεις ότι έρχονταιαπόκριες αλλά δεν έχεις μπει ακόμη στο … mood. Και ξαφνικά, τσουπ! η Τσικνοπέμπτη. Ξεκάρφωτη, γιατί πες ότι ψήνεσαι ότι ήρθαν οι απόκριες και ντύνεσαι. Πότε θα ξαναντυθείς; Μετά από δυόμισι βδομάδες. Μία -κάτι σαν γιορτή- στη μέση του πουθενά.

Άσε το άλλο. Που πέφτει πάντα Πέμπτη. Αίσχος πραγματικά … Χάθηκε ρε να είναι Τσικνοπαρασκευή; Υπάρχουν κάποιοι Έλληνες (λίγοι πάντως) που δουλεύουν ακόμη. Πώς θα βγω να πιω μια νταμιζάνα κρασί, όπως προστάζει το έθιμο και θα πάω το άλλο πρωί να δουλέψω; Πώς θα πάω στα μπαράκια να χορέψω ‘Te la pongo e non lo sentiras’ όταν έχω πρωινό ξύπνημα;

Αλλά σου λέει, σιγά τη μεγάλη γιορτή. Σαν να γιορτάζουμε την ημέρα του ποδηλάτου στο Άμστερνταμ: καμία πρωτοτυπία. Αφού οι περισσότεροι από όσους βγαίνουν να τσικνίσουν τη συγκεκριμένη μέρα ‘για το καλό’, πάλι κρεατικά τσακίζουν και τον υπόλοιπο καιρό, με μόνη διαφορά ότι δεν το απαιτεί το έθιμο. H Τσικνοπέμπτη είχε νόημα παλιά, που ο κόσμος έτρωγε κρέας τρεις φορές το χρόνο και νήστευε τη Σαρακοστή. Είναι σαν να πηγαίνει παραμονή πρωτοχρονιάς στο καζίνο ο επαγγελματίας χαρτοαπαίχτης και να λέει ότι απλά τηρεί το έθιμο…

Διαβάζετε, διαβάζετε τόση ώρα και σκέφτεστε … μα καλά, δεν θα πει για τα σάπια κρέατα; Όχι, δεν θα πω. Γιατί πρόκειται περί ενός βλακώδους αστικού μύθου που αναπαράγεται από ‘ψαγμένους’ νεοέλληνες κάθε τέτοια μέρα με φωνή τύπου ‘δεν θα με πιάσουνε εμένα κορόιδο’. Λες και άμα θέλουνε να σου πασάρουν σκάρτο πράγμα, την Τσικνοπέμπτη θα περιμένουν …

Έτσι που λέτε. Εμένα θα ακούτε που ξέρω να σας γλιτώνω από τις κακοτοπιές. Μόνο εγώ, ο Σόιμπλε και ο Γιώργος Καρατζαφέρης νοιαζόμαστε για το καλό σας.